voetbalgeweld

Liefsten,


Er zijn behoorlijk wat traantjes geplengd op de grasmat in Accra waar gisteren de halve finale van de Africa cup werd gespeeld. Onze Black Stars namen het op tegen de Indomitable Lions (dormitory lions noemen wij ze) van Cameroon en verloren op de valreep met 1-0. Uiteraard had Ghana het niet verdiend en het had voorkomen kunnen worden als dan niet... Zeker was het niet gebeurd als die valse slaapzaal leeuwen de laatste 15 minuten geen sabotage hadden gepleegd door bij de geringste aanraking van een tegenspeler op de grond te gaan liggen jammeren van ‘oh ik heb zo’n pijn’ om tijd te rekken.

Waar normaal gesproken een oorverdovend gegil over geheel Bawku West echode en na ieder doelpunt een unaniem ‘Black Stars for the world cup!’ bleef het nu stil. Na de wedstrijd was er alleen het hartverscheurend huilen van de reporter. Tranen met tuiten op nationale TV. Onze Black Stars op het veld hielden het ook niet droog, die stonden na de strijd elkaars t-shirts onder te snotteren. Hoewel Ghana het letterlijk ver heeft geschopt, gaan we dus niet naar de finale. Goed voetenwerk noch Dju Dju hebben daar iets aan kunnen doen

In Nederland ben ik geen voetbalfan, te veel testosteron, te weinig drama en een te hoge ME dichtheid rond voetbal stadia. Maar hier was ik helemaal into, omdat de Africa Cup meer is dan een potje voetbal. Het is de transformatie van een heel land in de kleuren rood, geel en groen, het is een reden om je auto en stoel te bekleden met de Ghanese vlag en dito stropdassen of oorbellen te dragen. Het is het onderwerp van de dag, een reden om eerder van je werk te gaan en ’s ochtends later weer te keren. Ja zelfs om voor 1 keer vergaderingen af te raffelen met een blik op de klok. Het is een reden voor jonge jongens om de hele dag tegen alles wat (een beetje) rolt aan te trappen en zichzelf even Eric Addo of Suli Muntari te wanen. Het is verbroedering van de bovenste plank waarin iedereen Ghanees is en waar het niet uitmaakt welke politieke partij je aanhangt of tot welke stam je behoort. Het is drie weken lang het enige geweest dat er echt toe deed en nu is het afgelopen.

Ons huis was in die weken het middelpunt van Zebilla.
Als Ghana speelde leek het hier wel een voetbal stadion. Collega’s, studenten, buren en kleine kinderen van wie niemand wist bij wie ze hoorden op elkaar gepropt in onze kleine huiskamer en commentaar leveren maar. Of de hele boel bij elkaar gillen als we scoorden natuurlijk.
Een keer zijn we met de hele Zebilla crew (en dan bedoel ik onze witte extended family) naar het stadion in Tamale geweest om georganiseerde chaos van dichtbij te bekijken. Jordy heeft daar een serieuze poging gewaagd om de wedstrijd te volgen maar ik vond dat meteen al onbegonnen werk gezien de ontelbare voedsel en drank verkopers die de hele tijd door je beeld schuifelen. Laat staan de mensen die nog tot het einde van de tweede helft omslachtig op zoek zijn naar hun zitplaats of anders wel vanwege alles wat er gebeurd in het publiek aan dans, zang en drum en Afrikaanse gekkigheid uit alle hoeken van het continent. Tijdens pauzes begaf de helft van het publiek zich naar balustrade van het spik splinter nieuwe voetbal stadion om op de knieën te gaan met het gezicht naar Mekka. Anderen moesten dan weer moeite om daar niet over te struikelen als ze naar de W.C wilden en zelfs naar de W.C. in het stadion van Tamale was een belevenis omdat je er kon doortrekken. Bij binnenkomst werd je verwelkomd door een dame die je beleefd uitleg gaf over hoe dat precies te doen opdat het ook leuk blijft voor degene na jou. Zo heeft iedere evenement zijn eigen organisatorische uitdagingen :)

Tot snel

Dikke zoen Andrea