motorrrrrrrrrrrijden

Lieve mensen,

Groeten uit Zebilla, waar we na een week motor rij training ‘in one piece’ zijn teruggekeerd. (Ik schrijf deze mail thuis achter onze laptop).

Na het bedroevende resultaat van 8 motorrijlessen bij Paul Lam in Nederland (mijn instructeur wilde toen nog steeds niet met mij van het oefen terreintje af omdat ie vreesde voor mijn leven) had ik niet verwacht dat de training een succes zou worden!

Maar na een ochtend oefenen op het plaatselijke voetbalveld was de hele groep, ik dus ook, klaar voor het echte werk. In convooi joeg Salaa (onze hysterisch grappige instructeur) ons over rode versteende zandwegen die langs dorpen en verlaten compounds slingerden. Langs grote zware baobabs, dwars door de kalende velden, opgedroogde beekbeddingen, langs zwaaiende mensen en joelende kinderen. Soms gingen we op in een wolk van stof en slipten we weg in eindeloze zandbanken. Bijna niemand van ons is van zijn motor afgevallen, behalve dan Evangelina uit de Filepijnen, die met haar 1.30 meter steeds net niet bij de grond kon en de hele tijd overal tegenop reed. Ik kan er met gemak grappig over doen, want niemand raakte erbij gewond en ze klom na iedere valpartij onvermoeibaar glimlachend terug op haar motorfiets totdat Salaa zij dat het genoeg was omdat ze zichzelf anders nog eens naar de andere wereld zou rijden.

Nog nooit in mijn leven heb ik mezelf zo stoer gevonden als afgelopen week: met honderd kilo staal onder me en ronkende motoren voor en achter me vond ik mezelf net een Hels Angel. Al moet gezegd worden dat ik steeds zover achter bleef dat bij rustpauzes iedereen alweer klaar was om te gaan wanneer ik eindelijk aankwam. Mij kon t niks schelen, t moet wel leuk blijven. Ik bedoel t is maar zo gebeurd dat je tegen een koe opbotst die ongeïnteresseerd midden op de weg staat te herkauwen. Of tegen een varken die, zo heeft een politieagent ons in een formele lezing aan het begin van de week uitgelegd, als ie je ziet blijft staan en zich hard maakt als een schild om zich voor te bereiden op de naderende klap Van een varken win je het nooit, ze kunnen ook alleen maar vooruit en niet achteruit (schijnt zo te zijn). ‘In onze Ghanese dierenschare zit een bepaalde hiërarchie’ aldus dezelfde politieagent: ‘honden en geiten zijn het intelligentst, je hoeft maar te toeteren en ze springen aan de kant’. Van die laatstgenoemden is het dan wel weer ergerlijk dat ze te pas en te onpas uit de bosjes springen waardoor je alsnog gruwelijk op de rem moet. Als er 1 schaap begint met oversteken kun je maar beter even je motor uitzetten want dan volgen er geheid meer en een kudde schapen laat zichzelf nooit doorsnijden. Voor ezels moet je helemaal oppassen want die doen gewoon waar ze zin in hebben. Zij zijn de koeien van India’. Dan zijn er nog dronkelappen, zwenkende vrachtwagenchauffeurs met de te zware lading, spelende kinderen en hordes voetgangers op de doorgaande weg, redenen genoeg om na dit betoog, en de ervaring die leerde dat het waar is, te zeggen: ik rij 40 of ik rij niet’.

Het zorgde er jammer genoeg wel voor dat Salaa me op de laatste dag en de langste tocht vriendelijk verzocht om bij hem achterop te gaan zitten omdat ik de groep anders teveel ophield :) Jordy daarentegen is een natuur talent, hij is een met zijn motor en iedereen maakte de hele tijd grappen over het feit dat Jordy vanaf nu liever met zijn motor eet,drinkt en slaapt dan met mij.

Anderhalve dag hebben we in opperste staat van verveling doorgebracht bij het departement voor rijbewijzen. Al na een halve ochtend hoorden we er helemaal bij en kon niemand ons van het meubilair onderscheiden. Salaa lag op de grond te slapen, anderen oefenden de lokale taal met andere wachtenden of speelden een potje kaart. Ik weet niet hoeveel geld er onder tafel is gegaan om ons in zo’n korte tijd allemaal aan een rijbewijs te helpen maar wij hebben daar in ieder geval niet aan meegeholpen tijdens een (onaangekondigd) verhoor over plaatselijke verkeersregels bij Meneer De Directeur op kantoor. De verhoren hebben er waarschijnlijk wel toe geleid dat de training ineens met een dag verlengd werd omdat Meneer De Directeur ons persoonlijk een lezing wilde geven (onder een monumentale boom op het terrein van VSO met aanwijsstok en al) over verkeersregels in Ghana.

Het is eigenlijk een wonder dat we nog leven en we kunnen niet wachten tot we dit weekend eindelijk onze motor krijgen voor eigen gebruik!

Heel veel liefs en tot schrijfs,

Andrea