ja hoor ik weet ook hoe het werkt!!!!

Beste allemaal,

Terwijl in Nederland de pepernoten waarschijnlijk al in de winkel liggen, viert Ghana Salaa, het einde van de ramadan. Na veertig dagen vasten wordt er dagen lang gebeden, geslacht, gegeten en gedronken. ‘S ochtends vroeg staan slippers en sandalen rijendik buiten de moskee, de minaretten schallen op volle toeren en mannen (wat doen de vrouwen?) buigen zich naar Mekka op matjes in en voor de moskee. Alle frisdranken in Zebilla raken zo langzamerhand uitverkocht en winkeliers, marktvrouwen en verkopers van kippen, geiten, ezels en parelhoenders doen goede zaken.

Wij, ongelovigen, christenen en andersoortige, houden er een vakantiedag aan over, waar ik nu dankbaar gebruik van maak, door in en om het huis te scharrelen. Te wassen (wat een werk!), te vegen, te poetsen en de planten die ik aan de zijkant van het huis heb geplant, water te geven. Ik krijg van iedereen wat, geen zaden maar hele planten die ze terplekke van hun land wegplukken en meegeven. Vervolgens kost het mij heel wat bloed, zweet en water om ze te verplanten en weer op te kalefateren en om de kippen en geiten erbij vandaan te houden. Tijdens het regenseizoen liggen de geiten vast, maar na de oogst en als het gras schaarser wordt laat iedereen zijn huisdieren los met als gevolg dat ik over al geiten(poep) en kippen(poep) vind: in mijn wastobbe, op onze veranda, voor de deur en tussen mijn planten!

Op de vraag of we moslim, katholiek, protestants, boeddhist, of anderzijds zijn hebben Jordy en ik unaniem, om oneindige discussies te voorkomen, het volgende antwoord bedacht: we zijn christelijk, maar we bidden thuis in plaats van naar de kerk te gaan. Niet alleen omdat Jordy katholiek is en ikzelf protestants (wat tenminste een halve waarheid bevat) en we dus niet kunnen kiezen, maar ook omdat we graag in onze eigen taal willen bidden. Het maakt niet uit wat je gelooft. Moslims en Christenen leven hier gebroederlijk naast elkaar, ALS je maar gelooft. Helemaal nergens in geloven is ontzettend onpopulair, je wordt meewarig of wantrouwend aangekeken. Het wordt maar nauwelijks geaccepteerd en dus kiezen we eieren voor ons geld met ons in elkaar geknutselde excuus voor niet naar de kerk gaan. Er wordt over het algemeen goedkeurend met de tong geklakt en ons antwoordt wordt voor zoete koek geslikt.

Ook op de vraag of we getrouwd zijn hebben we een foefje bedacht: we zeggen dat onze ouders elkaar ontmoet hebben en dat ze ons samenzijn hebben goedgekeurd. In het noorden van Ghana ben je dan getrouwd al zal er ongetwijfeld een gewichtige procedure mee gemoeid zijn. In Nederland betekent het vrij weinig, of ze vinden elkaar aardig of niet, maar dat hoeft binnen je relatie verder niet zo’n probleem te zijn.

Mijn werk begint ergens op te lijken. Ik heb na dagen rondvragen, mijn directe baas gevonden: Mr Robbert. Hij ziet eruit als een kikker (draagt daarbij vooral groene kleren), maar hij vertelt de prachtigste verhalen over de ontwikkeling van de regio en ik kan goed met hem opschieten. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik een tafel en een stoel heb gekregen op het kantoor waar ook ‘water and sanitation programms’ worden gerund en ik ben dik tevreden.
Voor alle duidelijkheid: ik werk voor the district assembly, het besturend orgaan van het district. Daar waar het beleid van de overheid wordt vertaald in programma’s op allerlei gebieden. Ik werk met name op het gebied van educatie en secure livelihoods en ben nu bezig terrein te verkennen. Ik praat met mensen, laat me meenemen langs scholen en vrouwengroepen, wandel binnen bij NGO’s, etc. De rest van de tijd zit ik op kantoor uit mijn neus te peuteren en te bedelen om werk bij mijn collega’s. Daar moeten de meeste mensen om lachen en dan zeggen ze: don’t worry in time work will come. Ik weet dat ze gelijk hebben, k ben alleen zo vreselijk ongeduldig!

Tot zover mijn ellenlange verslag (Sorry daarvoor, hoop dat jullie je erdoorheen hebben weten te worstelen). Ik mis jullie,

Andrea